Pani na włościach

Urszula Lubomirska wraz ze swoim mężem zaczęła troszczyć się o swoich podwładnych. W księdze wójtowskiej miasta Głogowa przechowywanej w Archiwum Państwowym w Rzeszowie znajduje się wiele informacji o ich działalności. Lubomirscy zbudowali pałac, rozwinęli działalność folwarku, sprowadzili do miasteczka nowych osadników, m.in. kupców pochodzenia żydowskiego.

Kiedy Urszula i Jan spotkali się?

Oboje po raz pierwszy spotkali się we Lwowie w lipcu 1724 r. Uczestniczyli jako zaproszeni goście w ślubie Zofii Sieniawskiej i Stanisława Denhoffa. Spotkanie to zaowocowało miłością od pierwszego spojrzenia. Jan Lubomirski już wtedy oświadczył się i ustalił z opiekunem Urszuli, jej starszym bratem Janem Klemensem Branickim, że ją poślubi. Wcześniej jednak musiał otrzymać zwolnienie ze ślubów zakonnych, ponieważ Lubomirski jeszcze w dzieciństwie został kawalerem maltańskim, czyli członkiem zakonu joannitów.
Po otrzymaniu zwolnienia ze ślubów zakonnych, Urszula i Jan pobrali się. Ślub odbył się 11 listopada 1725 r. w prywatnej kaplicy w pałacu Branickiego w Białymstoku. Po ślubie młodzi przybyli do miasteczka Głogów znajdującego się w pobliżu Rzeszowa. Głogów był siedzibą księcia Jana i odtąd stał się gniazdem rodowym nowej gałęzi w drzewie genealogicznym Lubomirskich.

Kim była Urszula Lubomirska?

Urszula Lubomirska urodziła się w 1697 r. Jej ojcem był Stefan Mikołaj Branicki wojewoda podlaski, a matką Katarzyna z Sapiehów. Jej babką była Aleksandra Katarzyna, córka Stefana Czarnieckiego. W 1725 r. Urszula została żoną Jana Kazimierza Lubomirskiego, jednego z synów Hieronima Augustyna Lubomirskiego hetmana wielkiego koronnego.